Baron 1898 (is leuk)

8 september

Tot zover de gratis reclame voor de Efteling.

(foto: Naomi)

Cambridge

15 augustus

Vissen, spruitjes en virtuele buren.

10 augustus

Het maakt eigenlijk niet uit wat ik hier opschrijf. Het is namelijk augustus, en dat betekent dat er geen hond op mijn weblog kijkt. Vandaar dat ik nog even achter de vissen aan gezeten heb, maar die wilden ook niet. Ik heb ook helemaal geen vissen trouwens. Enfin, het is toch wel jammer. Ik houd zelf namelijk erg van spruitjes; en wie weet de overbuurman ook. Eigenlijk best wel zonde dat er in weblogland geen buren bestaan. Buren, daar kun je altijd nog tegenaan kletsen, en bij virtuele buren hoef je niet bang te zijn dat je nat wordt. Aangezien mijn real-life-buurvrouw achter me bijna over de schutting staat te sproeien. Buiten zitten is best fijn, maar binnen zitten ook.
Nou, je ziet het: mocht iemand zich bij de titel afgevraagd hebben wat het verband is tussen deze drie dingen dan is het antwoord geen. Ach, ik vergeet natuurlijk ook niet om nu het nog kan de zomer te vieren. Dus. Geniet ervan hè!

Fantoompijn

29 juli

Ik wil de tijd terugdraaien. Laat me alsjeblieft de tijd terugdraaien.

Maar een mogelijkheid om alles opnieuw te doen krijg ik niet. De klok hangt voor me, anders wel achter me en ik kan ze allemaal op het haardvuur gooien, maar niets is minder waar. De tijd door mijn vingers geglipt. De jaren die zo mooi hadden moeten zijn, ze waren een bende. Zo veel kansen verloren laten gaan. Mijn leven stilgestaan, terwijl de wereld verder ging. En het ergste is: het wordt nooit meer zoals toen.

Door jou, allemaal door jou. Omdat de man die ik ontmoette niet bestaat. Omdat de man die ik ontmoette een waanbeeld was, je eigen waanbeeld. Troost me dan zoals toen, als je durft. Ik zou willen dat ik je stem nog zachtjes kon voelen brommen, tegen mijn lichaam aan. Ik zou willen dat je de problemen nog weglachen kon zoals die eerste keren, mij het gevoel gevend: het is goed zo. Hier ben je veilig.

Maar je kunt het niet meer. Hoe goed het ook bedoeld was, de woorden waarmee jij me troostte waren een illusie, je kon jezelf niet eens troosten met die shit. Het enige wat jij tegen jezelf wist te zeggen was dat het hoorde zo.

Het hoorde niet zo. In jouw wereld was niemand veilig. Je wist niet beter, maar toch had je mij daar nooit in mogen betrekken.

Staren naar mijn toetsenbord

4 juli…

…en het is te heet om te schrijven.

En het werd weer zomer

26 mei

De weides en de bomen zijn groener dan groen in de avondzon, en de wolken grijs. De trein raast langs prachtige boerderijen op het Twentse platteland. Rieten daken, grote deuren, gekleurde luiken. Zat je maar naast me, dan kon ik dit moois aan je laten zien. Kon ik je hand maar pakken en zeggen dat het goedkomt. Dat het leven is om van te genieten en te doen wat goed is. Zodat anderen ook met zo min mogelijk zorgen kunnen genieten. Niet boos of teleurgesteld zijn, alsjeblieft. Daarvoor zijn er toch veel te veel goede mensen hier op aarde?

Kon ik maar zorgen dat het goedkomt.

Breaking

8 mei

Ik ben even te enthousiast om hier iets nuttigs te schrijven :D
(Voor zover mijn schrijfsels überhaupt nuttig zijn…)

Baron 1898 is vanavond voor het eerst getest!!!!

Angst

26 maart

Sinds ik mijn vriend ken heb ik gemiddeld elke maand een blog geschreven met daarin het woord angst. Twintig maanden lang.

Het is geen toeval. Met hem kwam mijn angststoornis.

Zo. Ik heb het gezegd. Ben ik nu een emotioneel instabiel wijf? Ik vind van niet. Ik kan er niks aan doen dat hij mijn wereldbeeld zo grondig overhoop haalde. Het valt niet mee om mijzelf én hem ervan te overtuigen dat de wereld niet zo treurig hoeft te zijn als hij mij deed geloven. Als ik mezelf een beetje kan ompraten, dan hem niet, en andersom, zo blijf je lang bezig.

Minstens anderhalf jaar. Maar ik wil dit niet meer. Ik wil weer zijn wie ik was, nu ik besef hoe nuchter en opgeruimd ik altijd ben geweest. En dat ga ik weer worden. Dan weten jullie het vast.

Zonder zorgen

22 maart

In je badjas loop je het balkon op. Je leunt met je ellebogen op de ballustrade.
Ik volg je en sla mijn armen om je buik. De frisse buitenlucht. De straat en de huizen om ons heen. De lege kamer achter ons, waar we in feite alles neer kunnen zetten wat we maar willen.

Plotseling zie ik het voor me. Jij en ik, samen in een huisje voor onszelf. Dit huis, of een ander, als het maar van ons tweeën is, en we in onze badjassen kunnen lopen waar we maar willen.

Plotseling voel ik het weer. Na ruim anderhalf jaar van ploeteren en plaren stroomt het ineens door mijn lijf, en weet ik waar ik voor heb gestreden.
Geluk. Simpel geluk. Maar dit keer met jou, met een toekomst, een echte toekomst. Zoals ik het nog nooit gevoeld heb.

Wien

8 maart