Ik ben zo blij dat je bij me bent.
Omdat we samen lachen en samen delen.
Omdat de leegte is verdwenen.
Ik kan niet tegen eenzaamheid.
Ik ben zo bang nu je bij me bent.
Omdat je me vaak niet begrijpt.
Omdat ik terugdenk aan de pijn.
Samen kan ook eenzaam zijn.
Zoekend naar de armen
waarin ik slapen kan,
die veilig zijn,
die me beschermen.
Hoe kan het dat die armen niet meer bestaan?
Ik speur door de dagen,
niets meer wetend
Ploeterend, al jaren,
teleurgesteld en getekend.
Woedend, omdat het niet meer gaat.
Ik houd van je,
maar je kunt me niet troosten
Ik heb je nodig,
maar nog ben ik verloren.
Jij bent de schuilplek waar het regent.
Een merel in het berkenbos.
Gitzwart en scheef op een tak
met zijn oranje snuit.
De jonge groene blaadjes
doorzichtig in de avondzon,
witte schors, de hemel blauw,
even dacht ik niet aan jou.
De merel wist dat ik hem zag
en hij keek me vragend aan.
Alsof zijn schuine kop me zei
dat ik best genieten mag.
Sorry voor de wanhoop,
sorry voor de machteloosheid
sorry voor het onbegrip,
sorry voor de lange tijd.
Sorry schat,
als ik een keuze had gehad
dan was het anders gegaan
maar ik heb alleen mijn best gedaan.
De klok tikt en jij slaapt.
Alweer.
Nog steeds.
Als ik ’s morgens
wakker schrik in zorgen
en jij nog uren
onaanspreekbaar bent.
Als ik wacht op morgen
maar ook dan
je harde taal niet went.
Hoe elk gesprek me breekt,
alles alleen erger maakt.
De wijzers draaien,
ze maken me kwaad.
Wat je ook doet,
begrijpen wil je niet
wat ik ook probeer,
steeds weer dat verdriet
als ik met je praat.
Tijd brengt geen raad.
Ik smeek je nog een laatste keer –
ik verdraag dat grijs niet meer…
Kom terug, kom hier,
al vriest het maar een graad of vier,
als de wolken maar verdwijnen
de lage zon begint te schijnen
over het fonkelende land,
verblindend in mijn ogen brandt.
Die motregen ben ik zó moe,
waar gaat de wereld toch naartoe,
het wordt hier niks zo zonder jou,
laat me niet steeds in de kou…
De fiets fietst over de herfstblaadjes en door de winterkou. Ik erop, omdat ik fietsen zou. Ik trap en ik huil en ik staar, en de fiets fietst me naar weet ik waar. Meestal naar huis, daarom woon ik daar.
Leg dat zwaard maar naast je neer.
Dat schild, die helm, dat jachtgeweer,
anders ben je niet gewend
maar kijk hoe mooi je zonder bent.
Is het niet zwaar, dat harde staal,
wat moet je toch met dat kabaal?
Geef mij maar je zachte huid
als ik je in mijn armen sluit.
Een zurig geel
een vleugje groen
oranjebruin;
vurig geheel.
Al dat moois viel mij ten deel
onderaan mijn rechterwang
te danken aan de tandartstang.
Ik druk zijn lijf tegen me aan
zoekend naar een goed gevoel
maar zijn aandacht al verslapt
het is niet meer zoals toen
En terwijl ik hardop huil
om wat nooit meer zo zal zijn
valt hij naast me gewoon in slaap
het onomstotelijk bewijs
In het donker tast mijn hand
voorzichtig naar de zijne
maar ook op dit gebaar geen kik
een zoektocht zonder einde