Uit naam der wet vergeten wij
de levertraan en rijstebrij
de wekker en de nette broek,
de kranten en ons studieboek.
Feesten tot diep in de nacht
flink uitgedost, zo zelf bedacht,
dat hoort zo in dit prachtig land,
we vieren het leven hand in hand.
Midden in de winterband
zat een lange spijker
dus we stonden aan de kant
een kerstervaring rijker.
De fiets fietst door een drukke stad
mijn gezicht kan niets verbergen
je vreet mijn energie
maar ik wil aan niemand anders denken
mijn benen gaan rond
de belofte die je niet nakwam duwt me
langs schreeuwende remmen
naar de hopeloze toestand die ik huwde
Je oude deur staart in het donker
de fiets valt rammelend in de heg
koude vingers op de bel
ik wil blijven, ik wil weg
Zo gauw je me de rug toe keert
zak ik in elkaar en huil ik
ik voel hoe je niet reageert
is er dan niemand die wil ruilen?
Kan dan niemand mij ooit zeggen
dat het goedkomt allemaal
dat ik niet meer hoef te wachten
dat ik niet meer hoef te hopen
nooit meer in mijn smart verdwaal?
Ik kijk je nog eens aan.
Koos ík hiervoor, voor dit bestaan?
Zitten in gedachten
in de stad
van lichten en de maan in de nacht.
Over een man
met rode rozen
en een kus in zijn hand.
De stoep is koud,
de tegels zijn nat,
ik weet ook niet wat ik verwacht.
Torenhoge mais
de verblindende lauwe zon
bladeren bruin
eikels die stuiteren
avond die al vroeg begon
de laatste bramen
laatste koeien in de wei
laatste bloemen
laatste hobbels
de laatste keer asfalt – het ijs wacht op mij.
De zon schijnt en de bomen zijn groen.
Ergens bloeit wat.
Eigenlijk zou het nog best zomer kunnen zijn in de tuin,
zo’n zomerdag waarop af en toe een buitje valt.
Maar ik heb helemaal geen zin,
ik leg mijn oor tegen het raam en hoor de wind.
Zoals het hoort.
In mijn hoofd is het liefst herfst.
Speelgoedtractor van mijn nichtje
boerenwormkruid in de berm
kleurpotlood, verjaardagstoeter,
de atlas die me heel de wereld overbrengt
blinkende pedalen onder de piano,
mijn saxofoon, het zonlicht in de bomen
plots zie ik het ook,
ik zou wel uren kunnen dromen.
Een egaalgeale cd
en zelfs de acceptgirokaart,
voor dit geluk had ik desnoods
wel honderd geale euro’s gespaard!
In een hoekje, in een jurkje,
gewassen in onschuld en langblonde lokken:
zo perfect als iemand lijken kan.
Ik wou dat ik gewoon mens was.
Klein genoeg om in een luciferdoosje te stoppen,
raap me maar op en bewaar me –
misschien kom ik later nog van pas.