Op avontuur
Vroeg opstaan, liefst als het nog donker is. En dan door de gordijnen loeren. Naar de sneeuw, die vannacht de wereld heeft bedekt onder een glinsterend laagje. Naar de vlokjes die langzaam dwarrelen in het licht van de lantaarn en naar de enkeling die zich met jassen en sjaals en grote schoenen al een weg probeert te banen.
Mijn hart maakt een sprongetje. Snel kleed ik me dik aan. En dan lopen, terwijl het langzaam licht wordt, de hele prachtig witte dag nog voor me. Omdat ploeteren soms leuker is dan “gewoon is al gek genoeg”. Totdat mijn tenen koud zijn en iets langer nog wellicht. En dan bij de kerstboom met een kop kaneelthee, naar buiten kijken hoe de wereld langzaam smelt, hoe auto’s het zuiver wit tot bruine puree rijden. Dat geeft niet, want ik heb mijn portie verfrissing al gehad. En als het toch blijft liggen, dan ga ik morgen weer.
Wat schrijf jij toch mooi. Ik denk zomaar dat je morgen weer mag genieten. ❤
Haha leuk stukje!
Kaneelthee is altijd een goede keuze om de slopendesneeuwautootjes te bewonderen. Volgens mij heb je deze dagen geluk.
Ja heerlijk :) Helaas is het alweer gedaan met de pret. Ik moet er wel nog een stukje over schrijven. Napret is ook pret :)