Geen luizenleven

Ineens werd het licht en verdreef de warmte de regen. De zomer was terug. We bouwden een fort op de stoep: korrel voor korrel. Tussen de naden van de tegels en dan omhoog, alleen maar om te kijken hoe hoog we konden komen voordat de grote druppels ons het zand weer in de ogen strooiden.

Onze lust en ons leven. Waarom wisten we zelf niet. We liepen zoals altijd achter elkaar aan en deden wat we deden. Als door een ander aangedreven. Marcheren en draaien en keren en mieren. Blind voor het gevaar.

Totdat alles instortte omdat we toch wel weer op dezelfde plek opnieuw zouden beginnen: dan renden we als bange hazen door elkaar.